Wat zit er in hemelsnaam dezer dagen in het Gentse stadswater? Het lijk immers of er een soort van epidemie aan de gang is, die als bijzonder leuk neveneffect heeft dat de goeie muziek, die vanuit de Arteveldestad op de wereld losgelaten wordt, nauwelijks nog te bevatten, laat staan te volgen is. OK, natuurlijk kenden we Compro Oro al van hun vorige werk en dat vonden we prima, maar wat ze met hun nieuwe plaat aanvangen, is, naar mijn aanvoelen, redelijk ongezien. Het gezelschap rond toetsenist /componist Wim Segers en snarenmens Bart Vervaeck -zie ook Wasdaman in deze kolommen- bedrijft een muzieksoort, die een amalgaam aan stijlen omvat en, de plaattitel getrouw, bijwijlen exotisch klinkt, maar onmiskenbaar zijn wortels in de jazz heeft.

De aanpak heeft zeer herkenbare psychedelische kantjes, de gebruikte instrumenten gaan van vibrafoon en marimba over glockenspiel, (pedal steel) gitaar, oud, banjo, ukelele en een resem percussie-instrumenten, waarvan de darbuka (hier in handen van Robbe Kieckens) wellicht het meest bekende is. Producer Dijf Sanders bracht zijn synthesizer mee en op drie nummers deed zelfs Joachim -de zoon van…- Cooder op duimpiano en percussie een flinke inbreng, zodat je werkelijk een hele waaier van genres hoort passeren, die je geregeld naar exotische Latin-landen brengen, maar net zo goed in Afrika en, door de klank van darbuka en oud, deze keer ook in het Midden-Oosten halt houden. Dat levert al met al een heuse lappendeken aan klanken en klankkleuren op, waar menige band verstrikt in zou raken, maar waar de gasten van Compro Oro wonderwel mee overeind blijven. Sterker nog, hoe vaker je de plaat beluistert, hoe sterker je aan het eind van elke draaibeurt het gevoel hebt, dat je hier te maken hebt gehad met wat in de toekomst wel eens “de standaard der dingen” zou kunnen worden. Dit is wereldmuziek op haar best: niet gehinderd door conventies of grenzen, openstaand voor invloeden van overal en uitkijkend naar de kruisbestuivingen die kunnen, mogen en zullen plaatsvinden.

De doorgaans mild-psychedelische verpakking van de nummers krijgt bij momenten een heel leuke retro-soulsaus opgelepeld en de muzikale stoofschotel die met al die ingrediënten bereid wordt, smaakt bijzonder lekker, doordat alles zo lekker breed uitwaaiert en volkomen organisch geteeld (b)lijkt. Je hoort natuurlijk waar sommige lepeltjes van de mosterd vandaan komen, maar het is het eindresultaat dat telt en dat is, zoals gezegd, behoorlijk indrukwekkend. Van de fifties tot vandaag, uit haast elke periode kan je wel dingen herkennen, maar de manier waarop alles hier samengebracht wordt, is ronduit indrukwekkend. Ik ben overigens ook bijzonder gecharmeerd door fraaie hoes en door de keuze van songtitels als “10 Dollar Jeans Jacket”, “11 Dollar iPhone”, “Rastapopoulos”, “Kruitvat” of “Geef Je Geld”, die meer dan eens naar strips verwijzen en op die manier meehelpen aan het creëren van de heel luchtige sfeer, die rond deze plaat hangt. Dit is zo’n plaat van “komaan, zet er je bij, relax en geniet” en op die uitnodiging ingaan, kost je niet de minste moeite. De herfst ziet er voorwaar mooi uit!

(Dani Heyvaert)